Zaczęło się od Operacji "Kierunek: Garnek". W kuchni panował stan wojenny. Kapusta kiszona, jak zbuntowane wojsko, nie chciała wejść do garnka. Musieliśmy ją pchać, ugniatać i szantażować. Mięso, krojone na kawałki, wyglądało jak dary składane bogom smaku, a dym z patelni był naszym kadzidłem. W tle? Nieustanne pytania: "A ta cebula to ma być drobno, czy bardzo drobno?" (Oczywiście, że bardzo drobno!).

Gdy słońce zaszło, rozpoczęła się Wielka Wachta Bigosowa. To nie było mieszanie. To była symfonia cierpliwości, siły i czujności. Każde odłożenie drewnianej łyżki groziło katastrofą przywierania (a to jest kulinarny grzech śmiertelny!). Spędziliśmy godziny na hipnotycznym krążeniu wokół kotła, wyglądając jak szamani odprawiający rytuał przywołania idealnego smaku. Szepcząc do bigosu: "Dojrzewaj! Dojrzewaj, proszę!"

Moment prawdy. Bigos, który przeszedł swoje piekło i czyściec, wylądował na talerzach. Cisza, która zapadła przy stole, była głębsza niż podczas przemówienia prezydenta. Nie była to cisza szacunku, lecz skupienia, graniczącego z ekstazą. Ostatni raz tak poważne miny widzieliśmy na egzaminach.

Wniosek jest jeden: Jesteśmy Bigosowymi Weteranami. Widzieliśmy piekło i było pyszne. A teraz? Czas na drzemkę regeneracyjną, bo ten Bigos to nie jedzenie – to Projekt Budowy Nowej Rzeczywistości.